Πόσα τραγούδια των ΠΥΞ ΛΑΞ γνωρίζεις; Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα νομίζεις, καθώς πολλά τραγούδια που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα ίσως να αγνοείς ότι είναι δικά τους. Το συγκρότημα του Μπάμπη Στόκα και του Φίλιππου Πλιάτσικα, των δύο αυτών πριγκίπων των δυτικών προαστίων της Αθήνας έχει κατορθώσει να γράψει και να δημιουργήσει μερικές από τις μεγαλύτερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες του ελληνικού τραγουδιού. Κάποιες από αυτές αγαπήθηκαν αμέσως, άλλες ήρθαν αρκετά χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία τους και άλλες προέκυψαν από απρόσμενες συνεργασίες.

Λίγο πριν τη συναυλία τους στο θέατρο Βράχων (20/6), οι ΠΥΞ ΛΑΞ αφηγούνται στο ΒΗΜΑ τις ιστορίες πίσω από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, αλλά και από τραγούδια που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ίδιους.

«Με στέλνεις»

Μπάμπης Στόκας: Το «Με στέλνεις» ήταν μια πλάκα που κάναμε στις πρόβες, για πλάκα το ηχογραφήσαμε και ακόμα σαν πλάκα το ακούω. Ήταν πιο πανκ κομμάτι αρχικά.

Φίλιππος Πλιάτσικας:  Σε μια από εκείνες τις θρυλικές συναντήσεις που είχαμε με τον Μάνο στην Coumbia, που έκλεινε τις πόρτες και έβγαζε πάνω στο τραπέζι το Jack Daniel’s, έριξε την ιδέα να αλλάξουμε λίγο τον ήχο, να βάλουμε ακορντεόν, να θυμίζει κάπως Mano Negra. Και η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτήν την πλάκα και τον χαβαλέ διαμορφώθηκε συνολικά ο ήχος μας. Διότι σε εκείνο τον πρώτο δίσκο υπάρχουν δύο-τρία τέτοια κομμάτια και τα άλλα είναι πιο σκληρά.

«Καλέ μου μπάσταρδε ήρωα»

Πλιάτσικας: Είναι από τα πιο εκπληκτικά κομμάτια εκείνης της περιόδου κι ας μην ακούστηκε πολύ. Γράφτηκε όταν ήμουν φαντάρος στη Χίο, σε μια φάση της ζωής μου που δεν ξέρεις γιατί είσαι στον στρατό και τι κάνεις. Το τραγούδησε ο Μπάμπης, ήμασταν 20 χρονών παιδιά, και ειλικρινά δεν ξέρω πού βρήκε τη δύναμη και την ωριμότητα να το τραγουδήσει με τον τρόπο που το τραγούδησε. Θα πρέπει να το επαναφέρουμε στο setlist.

Στόκας: Από τη δική μου πλευρά, θυμάμαι σε μια συναυλία που κάναμε στην Κύπρο και δεν ξέρω τι με έπιασε και αρχίζω και το τραγουδάω. Υπέθεσα ότι δεν θα το ήξερε κανείς, αλλά δεν με ένοιαξε. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το τραγουδάνε όλοι μαζί μου. Είχα μείνει έκπληκτος.

Πλιάτσικας: Να πούμε επίσης ότι η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού είχε έναν πολύ προκλητικό στίχο, τον οποίο αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε. Ο στίχος «κοίτα πώς η μάνα σου Ελλάς τραβιέται» είχε γραφτεί αρχικά με ένα άλλο ρήμα, πολύ πιο έντονο.

«Πούλα με»

Στόκας: Το «Πούλα με» γράφτηκε όταν ηχογραφούσαμε τον δεύτερο δίσκο. Η εταιρεία τότε είχε αποφασίσει να μην παίζουμε εμείς και είχε προσλάβει session μουσικούς για να ήταν, λέει, πιο σωστό το αποτέλεσμα, Έρχεται λοιπόν ο Μάνος και μας λέει «έχω γράψει ένα τραγουδάκι». Το παίζει και ενθουσιαζόμαστε. Ήταν ένα εκπληκτικό κομμάτι. Αλλά, επειδή μας την είχε σπάσει όλη αυτή η ιστορία, που παίζανε άλλοι τα κομμάτια μας, μαζευτήκαμε ένα απόγευμα και το ηχογραφήσαμε.

Πλιάτσικας: Είναι το μοναδικό κομμάτι στο «Δύσκολοι καιροί» που το παίζουμε εμείς. Είχαμε μαζί μας τον Σάκη Σταμούλη στα τύμπανα, τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο στο μπάσο και εγώ έπαιξα ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες.

Στόκας: Το τραγούδι γνώρισε επιτυχία μετά από 3-4 χρόνια, διότι μετά τον δεύτερο δίσκο η εταιρεία ήθελε να μας διώξει ως ακατάλληλους. Δεν ήξεραν τι να μας κάνουν. Μας είχαν στείλει να αλλάξουμε ντύσιμο, να φοράμε κάτι φουλάρια. Στο μεταξύ εμείς ήμασταν αλητάμπουρες από το Μενίδι, έτσι; Η κατάσταση ήταν πολύ αστεία.

«Έπαψες αγάπη να θυμίζεις»

Πλιάτσικας: Τώρα που το κοιτάζω από μια χρονική απόσταση αντιλαμβάνομαι και τη δύναμη που έχει η μοίρα. Είχα πάρει κάτι στίχους από τη φίλη του την Όλγα Βλαχοπούλου, είχα κάνει ένα προσχέδιο, αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένος. Την ίδια εποχή, ήρθε μια άλλη φίλη, η Ειρήνη Πανούση, που τότε ήταν 18-19 χρονών και προετοιμαζόταν για τις Πανελλαδικές και είχε διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα ποίημα της Νίκης Παπαγεωργίου που είχε μέσα τον συγκεκριμένο στίχο.

Μετά από χρόνια είμαστε με τον Μπάμπη σε μια συναυλία στην Κέρκυρα και έρχονται στο διάλειμμα οι γονείς ενός κοριτσιού, της Τάνιας, η οποία μετά από ένα ατύχημα είχε μείνει σε κώμα. Επειδή όμως είχε μεγάλη αγάπη στους ΠΥΞ ΛΑΞ και στο συγκεκριμένο κομμάτι, οι γονείς της το έβαζαν στο repeat για να το ακούει. Και τελικά έτσι ξύπνησε και επανήλθε από το κώμα. Μετά από αυτήν  την εξομολόγηση ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να ξαναβγούμε να παίξουμε. Ήταν κάτι πολύ έντονο. Βλέπεις όμως ότι ένα τραγούδι που γράφτηκε στο σαλονάκι ενός σπιτιού μπορεί για κάποιους ανθρώπους να είναι ευεργετικό με τρόπο που δεν θα μπορούσες να φανταστείς.

«Ασ’ την να λέει»

Στόκας: Το «Άσ’ την να λέει» το είχε γράψει ο Μάνος αρκετά χρόνια πριν κυκλοφορήσει και από την αρχή είχε το μυαλό του ότι θα το τραγουδούσε ένα μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής. Η πρόθεσή του ήταν να το δώσει στον Στράτο Διονυσίου, αλλά δεν πρόλαβε και έτσι το τραγούδι έμεινε στο συρτάρι. Εμείς βέβαια το ενορχηστρώσαμε με μια ρούμπα, κάπως πειραγμένη Και για αυτό και ο Καρράς αρχικά δεν ήθελε να το πει, επειδή δεν είχε λαϊκά όργανα. Η συγκυρία μάς βοήθησε διότι ο Καρράς πήρε μεταγραφή στη MINOS και περίπου τον… εκβιάσανε. Ήρθε κατευθείαν από το μαγαζί, ζήτησε ένα μπουκάλι Chivas, ήπιε περίπου το μισό και το είπε με τη μία. Και μόλις το τραγούδησε κατάλαβε τι ακριβώς είχε ο Μάνος και εμείς στο μυαλό μας.

Πλιάτσικας: Στο συγκριμένο κομμάτι χρωστάμε πολλά στον Άκη Δαούτη ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Η συμβολή του ήταν καθοριστική τόσο στον ήχο όσο και στις ενορχηστρώσεις ενώ έπαιξε κιόλας κιθάρες. Επίσης, χρωστάμε πολλά στον ηχολήπτη τον Μάνο Γοβατζιδάκης, ο οποίος τότε με πενιχρά μέσα έκανε το editing.   

«Δεν θα δακρύσω πια για ‘σένα»

Πλιάτσικας: Είμαστε ο Μάνος κι εγώ σε μια εκδήλωση της MINOS-ΕΜΙ για τον Καρρά. Τώρα θυμάμαι ήταν μια προακρόαση δίσκου. Εκεί ακούω ένα κομμάτι που πολλά χρόνια προσπαθώ να θυμηθώ ποιο ήταν αλλά ακόμα δεν το έχω καταφέρει και λέω στον Μάνο: «Ρε συ, πολύ ωραίο αυτό το λαϊκό τραγούδι, θα μπορούσε να γίνει τελείως διαφορετικά» και μου απαντά: «Πάμε σπίτι να δούμε τι εννοείς». Και πήγαμε σε ένα καμαράκι που είχε ο Μάνος στους Αγίους Αναργύρους, ένα καμαράκι υγρό, φτιαγμένο από ξύλο και ραμποτέ, όταν είχε 30 βαθμούς έξω, εκεί είχε 48 και αρχίζω να πειράζω αυτό το τραγούδι και γράφτηκε μέσα σε μισή ώρα το «Δεν θα δακρύσω πια για ‘σένα».

«Ποδήλατο δίχως φρένα»

Μπάμπης Στόκας: Το τραγούδι ήταν του Μάνου, το είχε γράψει στο Άμστερνταμ, και ήθελε να το πετάξει από τον  «Μπαμπούλα» (σ.σ «Ο Μπμαπούλας τραγουδάει μόνο τις νύχτες»). Μας το είχε παίξει, νομίζαμε ότι θα το έγραφε, και συνειδητοποιώ, όταν πια είχε τελειώσει ο δίσκος, ότι το τραγούδι δεν υπάρχει πουθενά. Οπότε πάω στη Σούλα, μαζί με τους υπόλοιπους, και γράφουμε το τραγούδι. Ο Μάνος νευριάζει που το κάναμε εν αγνοία του.

Φίλιππος Πλιάτσικας: Μια μέρα, μάλιστα, έχουμε μαζευτεί διάφοροι φίλοι, θυμάμαι ήταν μια μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς, και για καμιά ώρα έχω χάσει τον Μπάμπη και τον Μάνο. Βγαίνω έξω και τους βρίσκω να τσακώνονται στη βροχή για αυτό το θέμα.

«Να με θυμηθείς»

Πλιάτσικας: Το «Να με θυμηθείς» ανήκει σε έναν κύκλο τραγουδιών που έγραψα από 1988 έως το 1993 και τα οποία τα είχε ακούσει μόνος ένας άνθρωπος, ο Μπάμπης. Εγώ είχα μια φοβία, μια συστολή. Στο πρώτο συγκρότημα, όταν πρωτοφτιαχτήκαμε, παίζαμε τραγούδια άλλων, αγγλόφωνα, και κάποια στιγμή ο Μπάμπης, ο οποίος μόνο αυτός άκουγε τα τραγούδια, έκανε μια επανάσταση και λέει: «Θέλω να παίξουμε τραγούδια του Φίλιππου».

Στόκας: Ήταν καθαρά τραγούδια πολύ. Ο Φίλιππος τα είχε γράψει χωρίς να γνωρίζει ή να έχει στο μυαλό του ότι θα παιχτούν. Ήταν μια περίοδος πολύ φωτεινή συνθετικά για τον Φίλιππος διότι όλο αυτό το έκανε για την πάρτη του.

Μοναξιά μου όλα

Πλιάτσικας: Πάλι υπήρχε ένα προσχέδιο, αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένος. Έχω πάει ένα road trip με τη Δήμητρα Καραμπεροπούλου, την  πρώτη κοπέλα που έπαιζε ακορντεόν μαζί μας, και έχουμε βρεθεί στη Νότια Γαλλία, στη Νίκαια. Εκείνη την εποχή γινόταν το Φεστιβάλ των Καννών -είδαμε όλη τη λάμψη, την πολυκοσμία, το φως που χρειάζεται το σκοτάδι για να επιβιώσει. Μετά από μερικές μέρες, καθώς οδηγώ, πέφτουμε σε μια τρομερή νεροποντή. Ήταν τόσο δυνατή που έκανα στην άκρη και σταμάτησα. Ένιωσα δέος και πολύ μικρός μπροστά στη φύση και σε συνδυασμό με τη ματαιοδοξία του Φεστιβάλ λέω στην Δήμητρα «σε παρακαλώ, σημείωσε ένα στίχο» – ευτυχώς κουβαλούσε πάντα πάνω της σημειωματάριο και μολύβι. Κι ο στίχος ήταν: Μοναξιά μου είσαι όλα και τίποτα.

*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.